-
Θυμαμαι παιδακι μου , μια εποχη που υπηρχε ένα
πολυτιμο αγαθο – η ελευθερια του λογου…
-
Τι λες ρε γιαγια; Παλι παραμυθια ; Τι φαντασια
είναι αυτή που εχεις…
-
Κι όμως παιδακι μου , αληθεια λεω ! Ο κοσμος
τοτε ηταν διαφορετικος , πιο…πιο ελευθερος. Ελευθερος να λεει ότι πιστευει , να
ζει όπως πιστευει.
-
Ασε μας ρε γιαγια. Σε λιγο θα μας πεις ότι
μπορουσαν να ντυνονται όπως θελουν , να κυκλοφορουν ότι ωρα θελουν και να
διαβαζουν ότι θελουν.
-
Όλα αυτά που λες , καποτε ηταν πραγματικοτητα.Τα
εζησα παιδακι μου – τα θυμαμαι αδρα βεβαια αλλα τα εζησα.Ο κοσμος κατεβαινε σε
διαδηλωση αν διαφωνουσε με την κυβερνηση.Η τεχνη εκφραζοταν με οποια μορφη
επελεγε ο δημιουργος της . Η αγαπη ηταν πολυχρωμη – σιγουρα , υπηρχαν αυτοι που
δεν ηθελαν να αγαπω οποιον θελω , με κατεκριναν , με κατηγορουσαν , με εβαζαν
στο περιθωριο. Αλλα η πλειοψηφια του κοσμου ζουσε και αφηνε το κοσμο να ζει
όπως θελει.
-
Γιαγια… Τα φαρμακα σου τα παιρνεις κανονικα;Με
εχεις τρομαξει ρε γμτ! Κι ειμαι μονη μου στο σπιτι…
-
Καλα ειμαι παιδι μου , μην ανησυχεις. Αναμνησεις
είναι , ερχονται και φευγουν . Το μυαλο παντα γυριζει εκει που πονουσε λιγοτερο
, εκει που χαμογελουσε περισσοτερο.Και τοτε ειμασταν ολο χαμογελα κοριτσι μου.
Σιγουρα , χρηματα δεν υπηρχαν πολλα . Αλλα υπηρχε συντροφικοτητα , δημιουργια ,
ονειρα για το μελλον, οσο ουτοπικα κι αν ηταν τελικα…
-
Μιλας σοβαρα δηλαδη; Δεν μπορω να φανταστω ένα
τετοιο κοσμο. Και καλυτερα εδώ που τα λεμε γιατι η φαντασια μονο σε κακο δρομο
οδηγει – το λεει και το κρατος που ξερει από αυτά.
-
Ναι , το κρατος… Αυτό που αφησαμε να
δημιουργηθει , να μεγαλωσει και να κατακτησει – τα παντα…Αυτό που ολοι βλεπαμε
να ερχεται καταπανω μας αλλα τιποτα δεν καναμε για να του ανατρεψουμε τη
πορεια…Ολο λογια ειμασταν , από πραξεις τιποτα , δειλα αβουλα ποντικια…Και τα
ποντικια μπηκαν τωρα στο κλουβι τους , όπως τους αξιζει…
-
Βρε γιαγιακα τι τα θες τωρα αυτά βραδιατικα;
Εγιναν , δεν εγιναν , τι σημασια εχει ;Κατσε να σου δωσω τα χαπια σου τα
βραδινα , να φαμε – που εχουμε και κρεας αυτό το μηνα ! Και μετα να κοιμηθεις
ησυχα ησυχα , να ξεκουραστω κι εγω που αυριο δουλευω από τις 6 – και εχουμε
πολύ παραγωγη αυτές τις ημερες. Τοσες στολες , ηθελα να ‘ξερα τι τις κανουν οι
ανδρες των δυναμεων του κρατους; Τις τρωνε;Ελα , ελα γιαγια μου , παμε στη
κουζινα σιγα σιγα και θα δεις , μολις φας , όλα θα είναι καλυτερα .
-
Καλυτερα…Το εζησα το καλυτερα παιδι μου.Αλλα δεν
το εκτιμησα και το αφησα να γλιστρησει μεσα από τα χερια μου…Κι εγω και ολοι
μας…Καλυτερα…Καλυτερα να ξεχασω , να μη θυμαμαι – τι θελω και θυμαμαι τετοια
πραγματα; Μονο να με αναστατωνουν καταφερνουν.Ελα κοριτσι μου , βοηθα με να
σηκωθω .Τι ωρα πηγε; Να ανοιξεις τη τηλεοραση.Και το ραδιοφωνο.Ειναι η ωρα που
θα μιλησει ο στρατηγος μας- αν χασουμε την αρχη …Δεν θελω καν να το
διανοηθω.Παμε , παμε βιασου παιδακι μου!
-
Την εχω ηδη ανοιχτη τη τηλεοραση γιαγια .Και το
ραδιοφωνο.Γινεται να τα ξεχασω αυτά; Αστεια πραγματα...
-
Ναι , αστεια.Πολυ αστεια…Κατι ελεγες για
κρεας;……
Μολις διαβασατε μια σκηνη από το μελλον , το αμεσο μελλον.
Θα το αφησουμε να γινει πραγματικοτητα;
Κατω – πιο κατω δεν παει – ο φασισμος της ψυχουλας μας …